Obszary działań

Dobre życie 


Dobre życie rozumiemy jako współistnienie w różnorodności, przyrodniczej i kulturowej. Inspiruje nas południowoamerykańska koncepcja el buen vivir, a także ruch ekologiczny, którego zwolennicy i zwolenniczki utrzymują, że jakość życia i jakość cywilizacji zależy od dbałości o otoczenie życiowe. Bliskie nam jest również przekonanie Félixa Guattariego, że ekologii środowiskowej (dotyczącej naszych relacji z przyrodą), ekologii społecznej (dotyczącej stosunków nawiązywanych w przestrzeni społecznej) i ekologii umysłowej (dotyczącej sposobów wytwarzania podmiotowości) nie należy od siebie oddzielać, bo się wzajemnie warunkują.

My do tych trzech ekologii dodajemy do ekologię czwartą: ekologię techniki. Bo to z działalności technicznej (przemysłowej) pochodzą rozmaite sposoby  troskliwego działania. Jednocześnie samo projektowanie technologii wymaga dbałości, aby wynalazki techniczne sprzyjały innowacji społecznej i nie obracały się przeciwko ludziom, lecz wzmacniały ich potencjał poznawczy i emocjonalny. Dlatego dobre życie pochodzi z równowagi ekotechnologicznej. A taką równowagę zapewniają nie strategie indywidualne, lecz polityki nastawione na tworzenie rozbudowanych systemów troski.

Głęboka uwaga


Głęboka uwaga to zdolność w dużej mierze kształtowana przez głębokie czytanie. Jako ludzie zawdzięczamy ją pismu.

Aby głębokie czytanie można było praktykować, potrzebne są ku temu odpowiednie warunki techniczne i instytucje. To dzięki nim nie trzeba być w stanie ciągłego czuwania i można skupić uwagę na czytanym tekście.

Obecnie mamy do czynienia z zanikiem głębokiej uwagi, ponieważ architektura mediów społecznościowych nie sprzyja takim praktykom. Uważać można na kilka sposobów. Ale to głęboka uwaga stanowi podstawę, bez której trudno o bardziej zaawansowane formy poznania i satysfakcjonujące funkcjonowanie w otoczeniu społecznym: uważania na siebie, zważania na innych i ich poważania, a także rozwagi w podejmowaniu właściwych decyzji. Dlatego uwaga (attention) to coś znacznie szerszego i bardziej fundamentalnego niż stan uważności (mindfulness).

Prowadzone przez nas warsztaty, seminaria i akcje społeczne na temat uwagi nie dotyczą indywidualnych i doraźnych strategii radzenia sobie w sieci czy zasad zachowania higieny cyfrowej. Mowa na nich natomiast o uwadze jako rzadkim zasobie i o mechanizmach jego przemysłowej eksploatacji, a także o prawie do zachowania uwagi jako podstawie dla nowych form psychospołecznej emancypacji.

Technopoetyka i kultura


Technopoetyka to alternatywa dla konwencjonalnych sposobów rozumienia technologii. Rozumieć technologię technopoetycko znaczy rozumieć ją jako sposób bycia w relacji człowiek-technika-przyroda, w której technika i powstające wraz z rozwojem nauki technologie mają decydujący wpływ na kształt i kondycję kultury.

Czas kultury płynie wolniej niż czas techniki, a każda nowa technologia powoduje rozstrój w dotychczasowych praktykach kulturowych i ich rytmach – od sposobów pracy i uczenia się, do sposobów nawiązywania relacji, tworzenia więzi i spędzania czasu wolnego. Dlatego kluczową sprawą jest ponowne zestrojenie czasu techniki i czasu kultury w sytuacji obecnego przyspieszenia technologicznego. Celem naszych prac w obszarze technopoetyki jest nie tylko animowanie kultury czy organizowanie warsztatów wokół kultury czytania i pisania, ale również budowanie głębszej świadomości technologicznej.